Vicente Blasco Ibáñez

Vicente Blasco Ibáñez (Valentzia, Espainia, 1867ko urtarrilaren 29a – Menton (Frantzia) 1928ko urtarrilaren 28a) idazlea, kazetaria eta politikaria izan zen.

Zuzenbideko ikasketak egin zituen; gaztetatik errepublikaren aldekoa izan zen. 1909an kolono gisa finkatu zen Argentinan, eta Cervantes eta Nueva Valencia nekazari kolonia utopikoak sortu zituen; bi saiakerek porrot egin zuten. 1914an Parisera iritsi zen aliatuen alde lan egitera. Han ''Los cuatro jinetes del Apocalipsis'' (1916) idatzi zuen. Eleberri horrek arrakasta handia lortu zuen AEBn, eta film bat baino gehiago egin ziren eleberri hori oinarri harturik. Valentziara itzuli zen, baina Primo de Riveraren diktaduran erbesteratu egin zen.

Lehen eleberriak Valentziako lurraldean kokatu zituen: ''Arroz y tartana'' (1894), bertako burgesiari satira; ''Flor de Mayo'' (1895); ''La barraca'' (1898), haren lanik ezagunena; ''Entre naranjos'' (1900) edota ''Cañas y barro ''(1902), Albuferako arrantzaleen bizitza duena gaitzat. Gero, bidegabekeria sozialaren salaketa eta jarrera antiklerikala nabarmentzen diren lanak argitaratu zituen: ''La catedral'' (1903), ''El intruso'' (XX. mendearen hasierako Bilbon kokatua, 1904), ''La bodega'' (1905) edota ''La horda'' (1905). Ondoren argitara emandako lanak, publiko zabalari zuzenduak, kalitate apalagokoak dira: ''La maja desnuda'' (1906), ''Sangre y arena'' (1908), ''Los argonautas'' (1915), ''A los pies de Venus'' (1926) eta ''Las novelas de la Costa Azul'' (1927).

''Espainiako Zola'' deitu badute ere, pertsonaiekiko duen jarreran errealistagoa da naturalista baino. Haren eleberriek arrakasta handiagoa izan dute atzerrian Espainian baino, eta asko zinemara eraman dituzte. Wikipediatik informazioa lortu